Πρόσφατα διάβασα ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο με τίτλο “Οι Φυλακές της Παιδικής μας Ηλικίας” της Άλις Μίλερ, και πραγματικά άλλαξε τον τρόπο που σκέφτομαι για την παιδική ηλικία, τα συναισθήματα και την αυτοεκτίμηση.

https://www.youtube.com/watch?v=3B2nXNckgL8

Μου το είχαν συστήσει αρκετές φορές στο instagram, οπότε πήγα στη δανειστική βιβλιοθήκη του Κιλκίς και το δανείστηκα.

Παρεμπιπτόντως, αν διαβάζεις βιβλία, μπορείς να πας στη δημόσια ή δημοτική βιβλιοθήκη της περιοχής σου και να βγάλεις μία κάρτα. Είναι δωρεάν και συνήθως έχουν πάρα πολλά βιβλία σε πολλά διαφορετικά θέματα. Μάλιστα όταν βρίσκω ένα βιβλίο που μου αρέσει πολύ, αφού το διαβάσω, μπορεί να μπω και στη διαδικασία να το αγοράσω ώστε να το έχω στη βιβλιοθήκη μου σε περίπτωση που θέλω να κρατήσω σημειώσεις επάνω του ή αν θέλω να το ξαναδιαβάζω.

Επίσης προχωρώντας, να πω φυσικά ότι δεν είμαι ψυχολόγος, ούτε ειδικός ψυχικής υγείας αλλά καθώς διάβαζα το βιβλίο “Οι Φυλακές της Παιδικής μας Ηλικίας”, με έκανε να σκεφτώ πολλά για τη δική μου εμπειρία, ή για την εμπειρία που είχα με ανθρώπους όλα τα χρόνια της ζωής μου, που είχαν ανάλογα “παιδικά τραύματα“, οπότε σκέφτηκα ότι θα ήταν ενδιαφέρον να μοιραστώ κάποια βασικά σημεία που ξεχώρισα.

Τι Έμαθα για τη Συναισθηματική Παραμέληση (Κύριο Μάθημα #1)

Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που κατάλαβα είναι το πόσο μεγάλη επίδραση μπορεί να έχει η συναισθηματική παραμέληση στην παιδική ηλικία, ακόμη κι αν δεν το συνειδητοποιούμε. Όταν οι συναισθηματικές ανάγκες ενός παιδιού δεν ικανοποιούνται, μπορεί να οδηγήσει σε προβλήματα στην ενήλικη ζωή, όπως η αμφιβολία για τον εαυτό μας ή το αίσθημα ότι ποτέ δεν είμαστε αρκετοί.

Ξεκίνησα να σκέφτομαι δικές μου εμπειρίες, όπου ίσως δεν είχα την άδεια ή τη δυνατότητα να εκφράσω πλήρως τα συναισθήματά μου, και τότε κατάλαβα πόσο πολύ μπορεί αυτό να επηρεάσει την αυτοεκτίμησή σου.

Επίσης, προβληματίστηκα στο κατά πόσο ο δικός μου τρόπος ανατροφής των παιδιών μου, και συγκεκριμένα το κατά πόσο έδινα την δυνατότητα στα παιδιά μου να εκφραστούν, μπορεί να επηρέασε την αυτοεκτίμηση των παιδιών μου.

Η Απώλεια του “Αληθινού Εαυτού” (Κύριο Μάθημα #2)

Ένα άλλο μεγάλο σημείο που με επηρέασε είναι η ιδέα του ‘ψευδούς εαυτού’. Η Μίλερ εξηγεί ότι τα παιδιά που είναι ευαίσθητα ή διαισθητικά συχνά καταπιέζουν τα δικά τους συναισθήματα και ανάγκες για να ευχαριστήσουν τους γονείς τους, και με τον καιρό χάνουν την επαφή με τον ‘αληθινό εαυτό’ τους. Έτσι δημιουργούν έναν “ψευδή εαυτό” ο οποίος, για να επιβιώσει, μπαίνει στη διαδικασία να “ευχαριστεί” τους άλλους.

Αυτό με έκανε να αναρωτηθώ πόσο από αυτό που κάνω ή λέω είναι πραγματικά ‘εγώ’ και πόσο από αυτό είναι απλά για να ανταποκριθώ στις προσδοκίες των άλλων. Είναι μια βαριά σκέψη, αλλά είναι κάτι που άρχισα να παρατηρώ περισσότερο.

Επίσης, έχοντας κάνει αρκετή δουλειά με τον εαυτό μου τα προηγούμενα 20 και πλέον χρόνια, είμαι σε θέση να αναγνωρίζω περισσότερο τέτοιες συμπεριφορές μέσα μου.

Αν ΔΕΝ έχεις ξεκινήσει να “δουλεύεις” με τον εαυτό σου πριν πολλά χρόνια, μπορείς να το κάνεις ξεκινώντας από σήμερα. Η καλύτερη στιγμή για να ξεκινήσεις να δουλεύεις με τον εαυτό σου είναι ίσως μόλις ενηλικιωθείς. Η δεύτερη καλύτερη στιγμή είναι τώρα – είναι η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι χρειάζεσαι δουλειά.

Οι Γονείς και η Προβολή των Αναγκών τους (Κύριο Μάθημα #3)

Η Μίλερ αναφέρει επίσης ότι οι γονείς συχνά προβάλλουν τα δικά τους άλυτα ζητήματα ή ανάγκες στα παιδιά τους. Αυτή η ιδέα με επηρέασε, γιατί συνήθως πιστεύουμε ότι οι γονείς θέλουν πάντα τα καλύτερα για εμάς, αλλά μερικές φορές μας χρησιμοποιούν, χωρίς να το καταλαβαίνουν, για να καλύψουν τα δικά τους συναισθηματικά κενά.

Για παράδειγμα, ένας γονιός μπορεί να πιέζει το παιδί του να πετύχει σε κάτι που εκείνος ποτέ δεν κατάφερε, χωρίς να καταλαβαίνει ότι έτσι ζει μέσα από το παιδί του. Το ίδιο ισχύει και με τους περιορισμούς. Επειδή “εγώ ποτέ δεν κατάφερα να κάνω αυτό, δεν είναι εφικτό, άρα δεν μπορείς και εσύ. Αυτό με έκανε να σκεφτώ πόσα από τα δικά μας συναισθήματα κουβαλάμε από τις συναισθηματικές προβολές των γονιών μας και πόσες από τις δικές μας συναισθηματικές προβολές, περνάμε στα παιδιά μας.

Η Σημασία της Αναγνώρισης των Τραυμάτων (Κύριο Μάθημα #4)

Ένα τεράστιο μάθημα για μένα ήταν ότι δεν μπορούμε να θεραπευτούμε ή να προχωρήσουμε μέχρι να αναγνωρίσουμε τι συνέβη στην παιδική μας ηλικία. Ακόμα κι αν δεν πιστεύουμε ότι είχαμε μια ‘κακή’ παιδική ηλικία, η συναισθηματική παραμέληση ή οι ανεκπλήρωτες ανάγκες μπορούν να αφήσουν τραύματα που κουβαλάμε μέχρι την ενήλικη ζωή μας.

Συνειδητοποίησα ότι η θεραπεία δεν αφορά μόνο το να αφήνεις πίσω σου το παρελθόν, αλλά να αναγνωρίζεις πραγματικά αυτές τις εμπειρίες και να δίνεις στον εαυτό σου την άδεια να νιώσει αυτό που καταπίεσες για να προχωρήσεις.

Προσωπική Ανάπτυξη Μέσα από την Αυτοανάλυση (Κύριο Μάθημα #5)

Ένα από τα πιο ενδυναμωτικά μηνύματα του βιβλίου “Οι Φυλακές της Παιδικής μας Ηλικίας” είναι ότι η θεραπεία είναι δυνατή μέσα από την αυτοανάλυση. Μέσα από την επανασύνδεση με τα συναισθήματα που ίσως έχουμε καταπιέσει, μπορούμε να αρχίσουμε να ζούμε πιο αυθεντικά και να χτίσουμε καλύτερες σχέσεις, με τον εαυτό μας και τους άλλους.”_

Αν όλα αυτά σου φαίνονται γνώριμα, σε ενθαρρύνω να σκεφτείς τις δικές σου εμπειρίες. Δεν είναι πάντα εύκολο, αλλά μπορεί να οδηγήσει σε πραγματική προσωπική ανάπτυξη. Φυσικά, αν σας ενδιαφέρει, διάβασε το βιβλίο για μια πιο βαθιά ματιά σε αυτά τα θέματα.

Πώς να Επιλέξεις τον Κατάλληλο θεραπευτή

Στο βιβλίο η Alice Miller αναφέρει ότι όταν πηγαίνουμε σε έναν θεραπευτή, φερόμαστε ως παιδιά και μπαίνουμε αμέσως σε μία θέση όπου δεχόμαστε αυτά στα οποία μας καθοδηγεί. Σίγουρα υπάρχουν θεραπευτές που δε μας “ταιριάζουν” και θεραπευτές με τους οποίους μπορούμε να δουλέψουμε καλύτερα.

Στην πρώτη συνέντευξη δεν θα πρέπει να έχουμε κανέναν ενδοιασμό να ρωτήσουμε τον θεραπευτή τι τον έκανε να επιλέξει το επάγγελμα του, τι επιστημονικό υπόβαθρο έχει, τι έκανε πριν γίνει θεραπευτής κλπ. 

Οι περισσότεροι δεν κάνουν αυτές τις ερωτήσεις, παρόλο που κανείς δεν τους το απαγορεύει και παρόλο που θα τους βοηθούσαν ιδιαίτερα προκειμένου να αποκτήσουν μία ξεκάθαρη εικόνα της κατάστασης.

Αν έπρεπε να διαλέξω σήμερα έναν θεραπευτή θα αναρωτιόμουν πρώτα απ’ όλα: είναι ένα άτομο που θα σεβαστεί την προσωπική μου αυτονομία; Είναι πρόθυμος ο θεραπευτής να μου δώσει εχέμυθες πληροφορίες καθώς και προσωπικά στοιχεία ανθρώπων που βοήθησε αποτελεσματικά; Είναι ένα άτομο που θα απαντά στις ερωτήσεις μου με ικανοποιητικό και έντιμο τρόπο, που θα είναι έτοιμο και πρόθυμο να συνάψει μια δίκαιη, ξεκάθαρη και λειτουργική συμμαχία μαζί μου, που θα ακούσει την κριτική, θα αντιμετωπίζει τα πραγματικά γεγονότα, θα παραδέχεται τις ανακολουθίες και δεν θα υπόσχεται πράγματα που είναι αδύνατον να γίνουν;

Σε γενικές γραμμές η μετάφραση ήταν πολύ καλή, εύκολο στην ανάγνωση αν και σίγουρα σε κάποια θέματα μπορείς να μείνεις λίγο περισσότερο για να εμβαθύνεις. Μου άρεσε επίσης το σημείωμα στην αρχή του βιβλίου από τους μεταφραστές, όπου ανέφεραν ότι θα χρησιμοποιήσουν πιο απλή γλώσσα ώστε να είναι κατανοητό στον απλό αναγνώστη (όπως εμένα), που δεν έχει ιδιαίτερες γνώσεις όρων ψυχολογίας.

Έχεις διαβάσει το βιβλίο “Οι Φυλακές της Παιδικής μας Ηλικίας“; Ή σε κάνουν αυτά τα σημεία να σκεφτείς διαφορετικά την παιδική σου ηλικία; Άφησε ένα σχόλιο!

Θοδωρής

ΥΓ: Δες κι άλλες κριτικές βιβλίων που έχω ανεβάσει, όπως αυτή ή αυτή.